Είναι ζευγάρι για μισόν αιώνα.
Στις πλάτες τους βαραίνουν εβδομήντα χρόνια ζωής, γεμάτα μόχθο και βάσανα.
Τα ένσημα τους είναι βαρέα-ανθυγιεινά.
Τα εύσημά τους δυο ζευγάρια πνευμόνια, γεμάτα σκόνη από μπαμπάκι και νήματα. Κλωστοϋφαντουργός αυτός κι εκείνη μιτώστρα στα υφαντουργεία της Νέας Ιωνίας.
Αγαπηθήκανε κάτω απ’ τους χνουδιασμένους τοίχους ενός εργοστασίου και υπό τους θηριώδεις ήχους των αργαλειών. Ορκιστήκανε πως θα πεθάνουν μαζί, έξω απ’ τα κάγκελα ενός χαμόσπιτου, στα προσφυγικά της περιοχής.
Μια νύχτα με φεγγάρι, που μοσχομύριζε νυχτολούλουδο.
Με φτωχικές διαδικασίες, ξεκινήσανε την κοινή τους ζωή στο «Μέγαρο Μαξίμου», όπως της είπε χαριτολογώντας, όταν την πρωτοπήγε σπίτι του.
Στο υποτυπώδες «Μέγαρο» θεμελιώσανε το πιο ανθεκτικό καθεστώς στο χρόνο.
Μοιράσανε ρόλους κι αρμοδιότητες και ριχτήκανε στη δουλειά.
Αξιώθηκαν να μεγαλώσουν και να σπουδάσουν παιδιά και να κρατήσουν στην αγκαλιά τους εγγόνια. Στη μικρή αυλή του «Μεγάρου», ζήσανε σπουδαίες στιγμές.
Σμιξίματα, τρυφερά ταϊσματα στον ίσκιο της συκιάς, παραμύθια, μια αυτοσχέδια κούνια για τα παιδιά κι αργότερα για τα εγγόνια τους, στοχασμοί και γλέντια.
Κι ένα μικρό μποστάνι, όσο το περιορισμένο εμβαδόν της ζωής τους το επέτρεπε.
Πάντα εύφορο, καλοσυντηρημένο και γεμάτο λουλούδια και κηπευτικά.
Ζαρζαβατικά, σύκα, κληματόφυλλα και τσαμπιά φορτωμένα σταφύλια.
Με προσήλωση και σεβασμό στο χώμα που τους χάριζε τους καρπούς του και με αξιοζήλευτο πλάνο οικονομίας, ώστε να εκμεταλλεύονται τα εγχώρια προϊόντα τους.
Κι ας περάσαμε απ’ την εποχή των «περήφανων γηρατειών», στην εποχή της αυτοκτονίας και του ευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης.
Συνεχίζουν να καλλιεργούν το μποστάνι της αξιοπρέπειας και της αγάπης τους.
Κι ας έχουν βιώσει ληστρικές επιδρομές των σύγχρονων βαρβάρων, κι ας είναι η σύνταξή τους κατακρεουργημένη κι ας στριμώχνονται κάθε πρωινό Δευτέρας στο κοινωνικό παντοπωλείο
για δυο σακούλες τρόφιμα και λίγα φάρμακα.
Κι ας έχουν κυρτώσει οι ώμοι τους
κι ας έχουν γίνει τα άκρα τους σαν πληγωμένα δάχτυλα μπαλαρίνας.
Τα απογεύματα, σέρνουν ακόμα τα βήματά τους ως το τραπεζάκι κάτω απ’ την κληματαριά. Εκείνος ποτίζει τους βασιλικούς και μαζεύει τα ξερά φύλλα στα πεζούλια
κι εκείνη ψήνει καφεδάκι στο γκάζι. Ιεροτελεστία!
Ο ήχος των φλιτζανιών πάνω στα πιατέλα τους, το δροσερό νερό στα ποτήρια και οι διαμαρτυρίες του μόλις τη βλέπει να βγάζει γλυκό του κουταλιού.
«Πάλι συκαλάκι έσιαξες; Το ζάχαρο δεν το σκέφτεσαι;».
Κι ύστερα θα μαλώσουν.
Ως εκεί που είναι βαθιά χαραγμένες οι «κόκκινες γραμμές» του καθενός.
Βήμα παραπέρα! Κι απάνω στον καυγά, θα φυσήξει ένα αεράκι.
Όση ώρα εκείνος θα της γκρινιάζει, εκείνη θ’ ακροπατήσει ως την κρεβατοκάμαρα.
Θα ξαναγυρίσει με μια μάλλινη ζακέτα. «Ρίξε κάτι απάνω σου, έπιασε ψύχρα…».
Ας ήταν τρόπος να τους πήγαινα στο αυθεντικό Μέγαρο.
«Αξιότιμοι Πολιτευτές, σας παρουσιάζω τον Ηλία και την Χρυσαυγή.
Αν επιθυμείτε, σας κάνουν δωρεάν σεμινάρια οικονομίας, σωστής διαχείρισης, πατριωτισμού, αφοσίωσης και συνέπειας. Σας μαθαίνουν βήμα-βήμα πώς στήνεται ένα νοικοκυρεμένο σπιτικό και πώς εξοικονομείτε πόρους, δουλεύοντας τη γη.
Πως το αίμα κι η τιμή δεν είναι προϊόντα μίσους, αλλά επώδυνης και μακρόχρονης δουλειάς. Πως το success story δεν καταχτιέται από ανθρώπους που ξέρουν μόνο να βαράνε τα πλήκτρα του ακριβού φορητού τους.
Μα από ανθρώπους που έχουν μια στίβα καρτέλες ενσήμων.
Βαρέα-ανθυγιεινά!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου