Η Μαρία έδωσε τέλος… η συντρόφισσα, η αγωνίστρια, η φίλη Μαρία-UPDATE

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10151809719013459&set=a.477628463458.267846.690168458&type=1&theater

http://www.kar.org.gr/?p=27754

Κυριακή πρωι, τηλέφωνο απο συντρόφισσα:

 Η Μαρία έδωσε τέλος… η συντρόφισσα, η αγωνίστρια, η φίλη Μαρία. 

Είναι αδύνατο να αποτυπώσει κανείς σε λίγες αράδες εμπειρίες και συναισθήματα.

Αυτό που μας ένωσε απ’ την πρώτη στιγμή ήταν το κοινό μας όνειρο, 

ότι πού θα πάει, θα τον αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο, στο χέρι μας είναι!

Η Μαρία που ήταν ταγμένη στην επανάσταση, στον αντιφασισμό, στον πολιτισμό, 

στο κίνημα LGBT και είχε ένα τεράστιο πνευματικό πλούτο, πλούτο που μοιραζόταν μαζί μας καθημερινά στο site της Κίνησης “Απελάστε το Ρατσισμό”, στα facebook του Κυριακάτικου και στις σελίδες “ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ Φασισμός” και “Λέμε Όχι στη Χρυσή Αυγή”, κάνοντάς καθημερινή πράξη την κοινοκτημοσύνη, 

κάτι που ελάχιστοι επαναστάτες του καναπέ έστω κατανοούν…

Η Μαρία είχε ένα μικρό φούρνο στη Νίκαια, ένα φούρνο που τον πήρε η μπάλα της γαμοκρίσης κι έκλεισε και σύντομα βρέθηκε χωρίς τίποτε, στο δρόμο, 

σαν ένα φτερό που το χτυπάει ο αέρας από παντού. 

Με την αλληλλεγγύη συντρόφων και φίλων μπόρεσε να συνεχίσει να στέκεται,

 να συνεχίσει να ζει. 

Αλλά δεν άντεξε αυτή την κατάσταση την έτρωγε καθημερινά σιγά σιγά…

Η Μαρία που μέσα από τις απίστευτες προσωπικές της τρικυμίες, 

ώρες ώρες φάνταζε ακλόνητη σαν βράχος, αλλά ταυτόχρονα είχε τόσο ευαίσθητη, 

παιδική ψυχή, μας άφησε το Σάββατο 7 του Σεπτέμβρη.

Μαρία μας, Μαράκι μας αγαπημένο, αντί για αντίο,

 δεσμευόμαστε και σου υποσχόμαστε ότι θα την αλλάξουμε τη ζωή, 

θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να βγει το όνειρο μας αληθινό, 

ότι θα παλέψουμε για την ισότητα και την ελευθερία κι ότι θα νικήσουμε ό,τι κι αν γίνει!

Οι σύντροφοι της από την Κίνηση “Απελάστε το Ρατσισμό”



(το τελευταίο μήνυμα)

Λύγισε μια γυναίκα με πολύ πείσμα (από "Ελευθεροτυπία" για τη Μαρία Χαράνη)

 http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=386149

Η ΜΑΡΙΑ ΧΑΡΑΝΗ πέρασε τη ζωή της βοηθώντας τους συνανθρώπους της και διαδηλώνοντας για το δίκαιο, κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, καθώς τα είχε ζήσει στο πετσί της. Τα οικονομικά προβλήματα, τελικά, την κατέβαλαν. Αυτοκτόνησε στις 7 Σεπτεμβρίου...     

Το πρατήριο άρτου που είχε στη Νίκαια αιμορραγούσε. Με το ζόρι οι άνθρωποι αγόραζαν το ψωμί τους. Μέρα με τη μέρα, η Μαρία Χαράνη ένιωθε πως δεν θα τα καταφέρει στην κρίση. Οταν στο πρατήριο μπήκε οριστικό λουκέτο, ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση...

Η Μαρία, που ξέγνοιαστη ζωή δεν είχε ούτε μέχρι τότε (λίγο μετά τα 50 της χρόνια), παρά τα σοβαρά προβλήματα, δεν το έβαζε κάτω. Ομως τα «χαστούκια» διαδέχονταν το ένα το άλλο. Η ΔΕΗ της έκοψε το ρεύμα στο σπίτι και στο τέλος της αφαίρεσαν και το ρολόι. Μοιραία, αυτή η δυνατή γυναίκα, που πέρασε τη ζωή της στους δρόμους, διαδηλώνοντας για το δίκαιο, τη ζωή και την ελευθερία και η οποία στάθηκε στο πλευρό όλων των κατατρεγμένων «λοιπών» της δήθεν αγαθής μας κοινωνίας, λύγισε.

Οι δυνατοί...

Λύγισε εκείνη που πίστευε βαθύτατα ότι πρέπει να ξεσηκωθούμε, πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από την αντίσταση, την ανατροπή και τη συμμετοχή στις απεργίες, εκείνη που ήταν γνωστή για τη συμμετοχή και τη δράση της στα αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά κινήματα, στις 7 Σεπτεμβρίου έθεσε τέλος στη ζωή της με τρόπο που δεν έγινε γνωστός κατόπιν επιθυμίας της οικογενείας της. Μια πράξη που ώθησε ορισμένους συντρόφους και συναγωνιστές της από το «Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών» και την κίνηση «Απελάστε τον Ρατσισμό» στη Νίκαια, να σκεφθούν πως λυγίζουν και οι δυνατοί. 

Νοιαζόταν για τους ανθρώπους, πολεμούσε την αδικία, φώναζε γι' αυτή.

 «Δεν ήταν τυχαίος άνθρωπος», μας λέει ένας από τους ανθρώπους που τη γνώριζε καλά. 

Και κάποιος άλλος: 

«Μερικές φορές διηγούνταν ότι μία οικογένεια έπαιρνε μία τυρόπιτα και τη μοίραζε στη μέση στα δύο παιδιά. Παρ' ότι δεν είχε δουλειά, βοηθούσε κάποιον που δεν είχε να φάει, του έδινε δωρεάν πράγματα από το φούρνο και ό,τι περίσσευε το έβγαζε έξω το βράδυ,

 για να το πάρει όποιος το είχε ανάγκη». 

Το τελευταίο διάστημα τη φιλοξενούσαν και τη συντηρούσαν φίλοι και συναγωνιστές της. Μέχρι την ύστατη στιγμή, συμμετείχε στους αγώνες ενάντια στο ρατσισμό και την ξενοφοβία. Λίγες μέρες προτού αυτοκτονήσει, συζητούσε το πώς μπορεί να συμβάλει στην 7η Αντιρατσιστική Γιορτή στο Λόφο του Κολωνού του «Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών» και της κίνησης «Απελάστε τον Ρατσισμό». Το σύνθημα της γιορτής, την οποία δεν πρόλαβε, ήταν: «Ο φασισμός έρχεται πρώτα για τους "άλλους" και μετά για όλους».

Δεν ήταν τυχαία η εμπλοκή της. 

Οταν ήταν μικρή, είχε μεταναστεύσει μαζί με την οικογένειά της στον Καναδά. Βίωσε από νωρίς το ρατσισμό και ένιωσε τι σημαίνει να σε αντιμετωπίζουν ως «ξένο». «Η Ελλάδα σήμερα παράγει νέους μετανάστες. Να εύχεσαι στις χώρες που θα πάνε, να μη βρεθούν απέναντι σε τσιμπλιασμένα μάτια», έγραφε λίγους μήνες πριν σε διαδικτυακή της παρέμβαση. 

«Κάποιες φορές ήταν αισιόδοξη. 

Ελεγε: "Θα νικήσουμε, δεν θα το βάλουμε κάτω".

 Ομως, άλλες φορές δεν μιλιόταν. 

Κλεινόταν στον εαυτό της», μου περιγράφει γι' αυτή τη γυναίκα ένας από τους συναγωνιστές της, ο Θανάσης Κούρκουλας. Μαζί με την Ελένα Παπαγεωργίου, ήταν δύο άνθρωποι που την είχαν ζήσει για τα καλά στους αγώνες. 

«Τα όνειρά της ήταν η επανάσταση, να είμαστε όλοι ίσοι, ελεύθεροι, να μην υπάρχουν οι πλούσιοι και οι καταπιεσμένοι. 

Ονειρευόταν την τέλεια κοινωνία. 

Και βέβαια μιλούσε για τα όνειρά της, άλλοτε με εμπιστοσύνη ότι κάποια μέρα όλα αυτά θα γίνουν πραγματικότητα, άλλοτε με απογοήτευση ότι τα πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ», αναφέρει η Ε. Παπαγεωργίου και θυμάται:

 «Εγώ την έζησα ως έναν άνθρωπο γεμάτο γνώσεις. Ηξερε τρομερές ιστορικές λεπτομέρειες. Μια φορά είχε κυκλοφορήσει στο Facebook μια φωτογραφία ενός που έμοιαζε με τον Καραμανλή και μπροστά του πτώματα, στρατιώτες. Ενώ όλοι έλεγαν ότι αυτός ήταν ο Καραμανλής στον πόλεμο του '40, εκείνη γύρισε με μία φυσικότητα και μου λέει:

 "Μα, αφού ο Καραμανλής δεν είχε καταταγεί, επειδή είχε πλατυποδία"»... 

Ο Παλαιστίνιος δημοσιογράφος της «Ε» και της «Κ.Ε.» Νασίμ Αλατράς τη συναντούσε στις πορείες. «Ηξερα πάντα ότι θα τη συναντήσω εκεί. Μια γυναίκα με πολύ πείσμα».

...και οι τυχεροί 

Το 2011, μετά την ανακοίνωση για την πραγματοποίηση συναυλίας στο Ισραήλ από τη Χαρούλα Αλεξίου, σε μία ανοιχτή επιστολή προς την καλλιτέχνιδα, η Μαρία -μεταξύ άλλων- έγραφε: «Εύχομαι κι ελπίζω να ξανασκεφτείς το τι θα σημαίνει η παρουσία σου εκεί και να ματαιώσεις τη συναυλία, δείχνοντας έμπρακτα την ευαισθησία κι ανθρωπιά του καλλιτέχνη, μα πάνω απ' όλα του ανθρώπου που δεν διστάζει να πει το δικό του ΟΧΙ, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν».

Η ζωή της διέθετε ηχηρά «όχι» και ανθρώπινα «ναι». 

Ο Μπρεχτ, όμως, είχε πει: 

«Οι άνθρωποι παραείναι ανθεκτικοί, αυτό είναι το πρόβλημα.

 Είναι σε θέση να κάνουν υπερβολικά πολλά σε βάρος του εαυτού τους. 

Αντέχουν υπερβολικά πολύ». 

Και όπως εύστοχα αναφέρει ένας σύντροφός της, τελικά αυτοί που μπορούν και αντέχουν 

δεν είναι οι πιο δυνατοί, αλλά οι πιο τυχεροί... 

Ενα από τα αγαπημένα της συνθήματα ήταν αυτό που είχε διαβάσει σε έναν τοίχο: «

Αν δεν χρησιμοποιήσεις τα μάτια σου για να δεις, 

σύντομα θα τα χρησιμοποιήσεις για να κλάψεις»...

 Μία μέρα πριν δώσει τέλος στη ζωή της, μέσω Διαδικτύου 

είχε «προαναγγείλει» την επόμενη μέρα: 

«Goodbye blue sky. 

Τοο bad Ι can only see black inside and outside,

 black back then and black right now... 

The one an only colour that is me. Kisses to all!»

 (Αντίο, μπλε ουρανέ, κρίμα που μπορώ να δω μόνο μαύρο μέσα και έξω, μαύρο τότε, μαύρο και τώρα... Το ένα ένα μοναδικό χρώμα που είμαι εγώ. Φιλιά σε όλους»)...