Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Νεκρές ψυχές-Tης Ευγενίας Λουπάκη












------------------------------------------------------------------------------------






ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ στο site  της DW. (δυστυχώς δεν υπάρχει η δυνατότητα ενσωμάτωσης εδώ):   http://www.dw.de/greece-hoping-for-asylum/av-17004864


Κυριακή βράδυ,δελτίο ειδήσεων. 
Ενα βομβαρδισμένο κτίριο στη Συρία, 
διασώστες που σκάβουν με τα χέρια και ανασύρουν ζωντανό ένα μικρούλι.
 Ενα τόσο δα παιδάκι. 

Και ξεσπούν σε ιαχές θριάμβου και γέλια και χειροκροτήματα, οι σκληροτράχηλοι άντρες. Γιατί σώσανε ένα παιδάκι, αυτό, το ένα παιδάκι, μέσα σ’ έναν πόλεμο που σκοτώνει αδιακρίτως τα παιδάκια. Διότι έτσι είναι οι διασώστες. 
Ρισκάρουν και κινδυνεύουν για μια έστω ανθρώπινη ζωή. 
Και πανηγυρίζουν αν κατορθώσουν να τη σώσουν. 

Διασώστες είναι και οι άνδρες του Λιμενικού, όταν ένας άνθρωπος βρεθεί για οιονδήποτε λόγο στη θάλασσα. Πόσο μάλλον ένα παιδάκι. Πόσο μάλλον πολλά παιδάκια.
 Και οι μαμάδες τους. 

Αναρωτιέμαι λοιπόν και βασανίζομαι, όχι για την αναισθησία του γόνου που έγινε υπουργός κληρονομικώ δικαιώματι, αλλά για το τί συμβαίνει σ’ αυτές τις ψυχές. 

Πώς μπορεί κάποιος να είναι μπροστά σ’ ένα παιδί που πνίγεται
 και να κάνει έστω τα στραβά μάτια; 

Πώς μπορεί πολύ περισσότερο να οδηγεί γυναικόπαιδα στον φριχτό πνιγμό; 
Φτάνει η δικαιολογία των εντολών; 

Φτάνει η δικαιολογία της κεντρικής κυβερνητικής κατεύθυνσης; 

Τί φτάνει για να οδηγήσει έναν νέο άνθρωπο, γιο, αδελφό, πατέρα ενδεχομένως, ν’ αποστρέψει το βλέμμα από ένα παιδί που πνίγεται; 


Ο ρατσισμός θα μου πείτε, η διδασκαλία για την κατωτερότητα του άλλου, του σκούρου, του εισβολέα, που θα μας πάρει τις δουλειές, τα πορτοφόλια και θα βιάσει τα κορίτσια μας- ανέσυραν χτες, την τραγική φιγούρα της μικρούλας που κακοποιήθηκε βάναυσα από Πακιστανό στην Πάρο. (Από Πακιστανό που δεν έχει ακόμη δικαστεί να συμπληρώσω, άρα, κατηγορείται ότι...) Λυπάμαι, αλλά δεν μου φτάνει ούτε αυτό. 

Γιατί μιλάμε για μωρά που πνίγονται, όχι για ενήλικες στον Αγιο Παντελεήμονα. 
Ξέρω πώς η τηλεοπτική κτηνωδία, πίσω απ’ τον κομψευόμενο κυνισμό της, κρύβει το φόβο. Τον τυφλό φόβο ότι οι μέρες της αφθονίας της είναι μετρημένες.

Γι’ αυτό φτάνει στο σημείο να ενοχοποιεί τους ίδιους τους απελπισμένους επιζήσαντες γονείς, που “ανεβάζουν τα παιδιά τους Γενάρη μήνα σε μια βάρκα και φυσικά πνίγονται”. Γι’ αυτό ενώ γράφει “ευαίσθητα” ποιήματα, εξαφανίζει από τις ειδήσεις τον συγκλονιστικό θρήνο και το αδυσώπητο κατηγορώ των πατεράδων. 
Ξέρω ότι αυτοί δεν γεννάνε παιδιά. 
Γεννάνε αυγά. 
Γιατί είναι και κότες και μήτρα του φασισμού. 
Γιατί κατευθύνουν μια κοινωνία ολόκληρη στην απονέκρωση. 

Στην αδράνεια, στην αδιαφορία για τον πλησίον, στη σιωπή των αμνών, που θα θυσιαστούν με τη σειρά τους, αποχαυνωμένοι στον καναπέ. 

Τα ξέρω όλα αυτά, αλλά δεν μου φτάνουν.
Γιατί είναι κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει. 

Κι ας έχω δει και την άλλη πλευρά. 
Ανθρώπους να κινδυνεύουν, να αγκαλιάζουν, να πασχίζουν. 
Την περασμένη Τρίτη έγραφα για τον Σαΐντ. 
Για το ένα παιδί, που σώθηκε και μεγαλώνει στην Τήλο.
 Αλλά δεν μου φτάνει.
 απο την Αυγή


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου