Πιτσιρίκο, με αφορμή τον αγώνα που δίνει για τα δικαιώματα του ο Νίκος Ρωμανός βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια του την ζωή -και τις απορίες κάποιων φίλων για την αναλγησία της κοινωνίας και τα χιλιάδες πρόστυχα σχόλια κάποιων «συνανθρώπων»-, θυμήθηκα την ιστορία του αγωνιστή του IRA Μπόμπι Σαντς.
Στις 5 Μαΐου του 1981, πέθανε, στα 27 του χρόνια, ο Gerard Robert «Bobby» Sands μέλος του ΙRΑ αλλά και εκλεγμένος στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, μετά από...
66 μέρες απεργίας πείνας στην φυλακή Maze, διεκδικώντας την άρση του ειδικού καθεστώτος κράτησης των Ιρλανδών πολιτικών κρατουμένων στις φυλακές της Βρετανίας.
Δεν ήταν ο μόνος.
Άλλοι 9 μέλη του IRA έχασαν την ζωή τους συνεχίζοντας την απεργία πείνας μέσα στις Βρετανικές φυλακές κατά την διάρκεια του καλοκαιριού του 1981.
Η απεργία έσπασε λίγο μετά, όταν ο καθολικός κλήρος έπεισε τις οικογένειες των υπολοίπων απεργών πείνας που συνέχιζαν τον αγώνα αλλά είχαν χάσει στο μεταξύ τις αισθήσεις τους, να επιτρέψουν την ενδοφλέβια σίτιση των συγγενών τους.
Όποιος περίμενε τότε ότι η κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ θα υποχωρούσε εξαιτίας των δημοκρατικών παραδόσεων και των «ανθρωπιστικών» πιέσεων που θα ασκούσε πάνω της η κοινή γνώμη, απλά έπεσε έξω.
Η σκληρή κι απάνθρωπη στάση της Θάτσερ όχι μόνο δεν της στοίχισε πολιτικά αλλά, αντίθετα, την βοήθησε. Ενίσχυσε το profile του παντοδύναμου κι αυταρχικού βοσκού που έχουν ανάγκη τα πρόβατα ακόμα κι όταν ξέρουν καλά ότι σύντομα μπορεί να οδηγηθούν στο σφαγείο.
Πιστεύω ότι παντού στον κόσμο – και όχι μόνο στην Ελλάδα – ένα 10 με 20% του πληθυσμού σκέφτεται «προοδευτικά» και στις περισσότερες των περιπτώσεων (κι όχι εντελώς άδικα) είναι στο ένα ή στον άλλο βαθμό φοβισμένο.
Απέναντί του έχει τους μηχανισμούς καταστολής ενός ημι-φασιστικού κράτους, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, μιας «φωτισμένης» αριστοκρατίας.
Τις κρίσιμες στιγμές, οι κυβερνώντες αμολάνε εναντίον τους και το 5 με 10% των αιμοδιψών παρακρατικών καθαρμάτων που τους λένε κι αυτούς «πολίτες».
Κάθε προοδευτική κίνηση που παλεύει για την αλλαγή της κοινωνίας αφού -και αν- περάσει την τάφρο και το εξωτερικού τείχος των οχυρώσεων θα βρεθεί μπροστά στο πανύψηλο εσωτερικό τείχος που αντιπροσωπεύουν οι κάθε λογής «νοικοκυραίοι» και αυτό-αποκαλούμενοι «συνηθισμένοι» άνθρωποι.
Απέναντι στην συντριπτική πλειοψηφία όλων εκείνων που αδιαφορούν για όλους τους άλλους και νοιάζονται μονάχα για το δικό τους το τομάρι.
Όλοι αυτοί που τώρα μπροστά στο δράμα της εξελισσόμενης απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού, θα ανασηκώσουν τους ώμους και θα πουν την αγαπημένη φράση της συνομοταξίας τους. «Ναι μεν, αλλά».
Κι όλα αυτά μέχρι να σκάσει η πρώτη μολότοφ στο κάτω μέρος της οθόνης της τηλεόρασης τους. Εκεί ξεχνάνε την προηγούμενη φράση που ξεστομίσανε λίγες μέρες ή λίγα λεπτά πριν, και μένουν μονάχα στο «αλλά».
Θα αρχίσουν τα γνωστά περί ολίγων «αλητών» που παραβιάζουν – τάχα μου – τους νόμους και την τάξη.
Θα καλέσουν μετά τους «δίκαιους» ηγέτες που οδήγησαν σε χρεοκοπία την κοινωνία, να την υπερασπιστούν, κατεβάζοντας τους πραιτοριανούς και τους μπράβους του κράτους στους δρόμους, για να επιβάλουν τον «νόμο» και την τάξη.
Ειλικρινά λυπάμαι που θα το γράψω ξανά.
Η κυβέρνηση του μνημονίου, η κυβέρνηση των Κουίσλινγκ που διοικεί την επαρχία που λέγεται Ελλάδα (στο εσωτερικό της, γιατί έξω την ξέρουν όλοι ως Greece. Τέλειο παράδειγμα κράτους με διπλή ονομασία δεν βρίσκετε;) θέλει και θα επιδιώξει τον θάνατο του Νίκου Ρωμανού.
Στην δολοφονία του Νίκου νομίζουν ότι θα βρουν ένα σημείο επικοινωνίας με την συντριπτική μάζα των «αδιάφορων» και «νομοταγών» πολιτών. Όλων αυτών που τους ψήφιζαν ή τους ψηφίζουν ακόμα.
Πρόκειται για αδίστακτους φασίστες που φορούν τον ξεφτισμένο μανδύα μιας ψευτο-αντιπροσωπευτικής, ψευτο-δημοκρατίας που είναι ικανοί για όλα.
Κι όπως λέει ένας καλός φίλος που έχει μείνει πίσω, «δυστυχώς πια ζούμε ανάμεσα τους».
Φιλιά πολλά από την Εσπερία
Ηλίας
Υ.Γ. Από ότι διάβασα (κι άκουσα στην εκπομπή) μάλλον «ερεθίστηκες» κι εσύ με την συνέντευξη του νέου αρχηγού σε ΣΙΑ Κοσιώνη και Παύλο Τσίμα. Φαντάζομαι πως θα γίνεις, αν τον δεις να δίνει την τελευταία του συνέντευξη πριν από τις εκλογές στον Γιάννη Πρετεντέρη στο Mega.
Κόλαση!
(Αγαπητέ Ηλία, κανείς δεν ξέχασε τον Μπόμπι Σαντς.
Οι Ιρλανδοί μιλάνε σήμερα για τον Μπόμπι Σαντς και βουρκώνουν.
Για την Μάργκαρετ Θάτσερ δεν βουρκώνει κανείς.
Θα σου πω τι θα πουν την επόμενη μέρα.
Θα πουν ό,τι ακριβώς είχε πει και η Θάτσερ:
«Θα συνεχίσουμε την προσπάθεια εξάλειψης της τρομοκρατίας. Ο κ. Σαντς ήταν απλά ένας κατάδικος. Που επέλεξε να πεθάνει». Εμείς φταίμε, Ηλία. Τόσο μπόλικοι στα λόγια αλλά τόσο λίγοι, τελικά. Είναι κρίμα, Ηλία. Καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις και δεν θέλεις να το πεις όλο. Ούτε εγώ θέλω. Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Αλλά κάθε άνθρωπος γράφει την δική του ιστορία και ζει την δική του ζωή. Αλλά αυτό το επιτρέπουμε πια μόνο στους αγωνιστές του 1821. Επειδή δεν ζουν πια. Αν ζούσαν σήμερα, ξέρουμε όλοι ποια θα ήταν η τύχη τους. Να είσαι καλά.)
Πιτσιρίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου