Ελάχιστοι φίλοι μου το ξέρουν γιατί σε ελάχιστους το έχω πει. Ως τώρα. Αλλά πάνε κοντά εννιά χρόνια πια, πολλά έχουν συμβεί ενδιάμεσα, και νομίζω ότι δεν έχει και πολύ νόημα να συνεχίζω να προσποιούμαι τον άσχετο.
Τον καλοκαίρι του 2007 κάηκε το σύμπαν, όπως θυμάστε όλοι.
Και κάηκαν και άνθρωποι ζωντανοί στην Ηλεία.
Ακούγαμε λοιπόν τον κύριο Πολύδωρα να αγορεύει καμαρωτός για τον “στρατηγό άνεμο”, βλέπαμε τον κύριο Ζαχόπουλο μπροστά από τον καρβουνιασμένο Κρόνιο Λόφο της Αρχαίας Ολυμπίας να δηλώνει “κάτι δέντρα κάηκαν” και δακρύζαμε και θυμώναμε που η πολιτεία τα έχει κάνει τόσο σκατά, οι οικοπεδοφάγοι κάνουν ό,τι γουστάρουν, κάποιες οικογένειες θρηνούν νεκρούς και σιγά μην αποδοθεί ποτέ δικαιοσύνη για όλη αυτή την τραγωδία.
Και κάηκαν και άνθρωποι ζωντανοί στην Ηλεία.
Ακούγαμε λοιπόν τον κύριο Πολύδωρα να αγορεύει καμαρωτός για τον “στρατηγό άνεμο”, βλέπαμε τον κύριο Ζαχόπουλο μπροστά από τον καρβουνιασμένο Κρόνιο Λόφο της Αρχαίας Ολυμπίας να δηλώνει “κάτι δέντρα κάηκαν” και δακρύζαμε και θυμώναμε που η πολιτεία τα έχει κάνει τόσο σκατά, οι οικοπεδοφάγοι κάνουν ό,τι γουστάρουν, κάποιες οικογένειες θρηνούν νεκρούς και σιγά μην αποδοθεί ποτέ δικαιοσύνη για όλη αυτή την τραγωδία.
Ήμουν φρέσκος μπλόγκερ ακόμα, και μαθητευόμενος μάγος στην υπηρεσία της ήδη τεράστιας δύναμης του διαδικτύου.
Και μόλις τρεις μήνες πριν είχα πάρει μια πρωτοβουλία εν θερμώ και με πλήρη άγνοια κινδύνου: την online διαμαρτυρία “Για την Αμαλία”, με αφορμή τον θάνατο της καρκινοπαθούς μπλόγκερ Αμαλίας Καλυβινού, που είχε το σθένος να καταγγέλει μέχρι το τέλος της τα φακελάκια, τους αλμπάνηδες γιατρούς και τα μύρια όσα κακά του ελληνικού συστήματος υγείας.
Προ κρίσης.
Ανταποκρίθηκε πάνω από η μισή μπλογκόσφαιρα τότε, αναρτώντας ένα κείμενο που είχαμε συντάξει σε δημόσια διαβούλευση και είχαμε μεταφράσει σε επτά γλώσσες.
Και μετά διαλυθήκαμε, γιατί κάποιοι ήθελαν να εκμεταλλευτούν τη δυναμική που δημιουργήθηκε για να προωθήσουν συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα στο όνομα μιας κοπέλας που ποτέ δεν μας γνώρισε και ποτέ δεν μας έδωσε την άδεια να κάνουμε οτιδήποτε για να τιμήσουμε τη μνήμη της.
Και μόλις τρεις μήνες πριν είχα πάρει μια πρωτοβουλία εν θερμώ και με πλήρη άγνοια κινδύνου: την online διαμαρτυρία “Για την Αμαλία”, με αφορμή τον θάνατο της καρκινοπαθούς μπλόγκερ Αμαλίας Καλυβινού, που είχε το σθένος να καταγγέλει μέχρι το τέλος της τα φακελάκια, τους αλμπάνηδες γιατρούς και τα μύρια όσα κακά του ελληνικού συστήματος υγείας.
Προ κρίσης.
Ανταποκρίθηκε πάνω από η μισή μπλογκόσφαιρα τότε, αναρτώντας ένα κείμενο που είχαμε συντάξει σε δημόσια διαβούλευση και είχαμε μεταφράσει σε επτά γλώσσες.
Και μετά διαλυθήκαμε, γιατί κάποιοι ήθελαν να εκμεταλλευτούν τη δυναμική που δημιουργήθηκε για να προωθήσουν συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα στο όνομα μιας κοπέλας που ποτέ δεν μας γνώρισε και ποτέ δεν μας έδωσε την άδεια να κάνουμε οτιδήποτε για να τιμήσουμε τη μνήμη της.
Κάθε φορά που συνέβαινε κάτι πραγματικά άσχημο και εξοργιστικό λοιπόν, με έπιανε ένας ψυχαναγκασμός να αναλάβω δράση που ήξερα μεν ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τον κόσμο, αλλά ίσως και να κατάφερνε να τον ταρακουνήσει λίγο.
Κι έτσι στις 26/8/07, στις 2:05 το πρωί, κι αφού είχα μιλήσει στα τηλέφωνα και στα τσατ με έναν σωρό ανθρώπους που είχαν μαζευτεί στο ομαδικό μπλογκ “Αναδάσωση”, κάλεσα στην πρώτη μου διαδήλωση.
Κι έτσι στις 26/8/07, στις 2:05 το πρωί, κι αφού είχα μιλήσει στα τηλέφωνα και στα τσατ με έναν σωρό ανθρώπους που είχαν μαζευτεί στο ομαδικό μπλογκ “Αναδάσωση”, κάλεσα στην πρώτη μου διαδήλωση.
Μαύρα μπλουζάκια. “Εκκωφαντική σιωπή”.
Χωρίς πανό, ντουντούκες, μούντζες, μπάχαλα, ελληνικές σημαίες, τίποτα.
Τη λέξη “ακομμάτιστα” δεν την χρησιμοποιούσαμε τότε, αλλά πραγματικά αυτό ήταν που έπεισε τόσο κόσμο να κατέβει σε μια διαφορετική συγκέντρωση, που μάζεψε συνολικά πάνω από δεκαπέντε χιλιάδες άτομα στο Σύνταγμα, κι άλλους τόσους συνολικά σε καμιά εικοσαριά και βάλε κεντρικές πλατείες της υπόλοιπης Ελλάδας.
Τρεισίμιση μόλις μέρες μετά το αρχικό κάλεσμα, και σε μια εποχή όπου το Facebook δεν το είχαν ανακαλύψει και πολλοί στην Ελλάδα, το Twitter το ήξεραν μια χούφτα άνθρωποι, και γενικά πολύ λίγοι Έλληνες έμπαιναν στο ίντερνετ για κάτι παραπάνω από ένα mail και μία τσόντα.
Τη λέξη “ακομμάτιστα” δεν την χρησιμοποιούσαμε τότε, αλλά πραγματικά αυτό ήταν που έπεισε τόσο κόσμο να κατέβει σε μια διαφορετική συγκέντρωση, που μάζεψε συνολικά πάνω από δεκαπέντε χιλιάδες άτομα στο Σύνταγμα, κι άλλους τόσους συνολικά σε καμιά εικοσαριά και βάλε κεντρικές πλατείες της υπόλοιπης Ελλάδας.
Τρεισίμιση μόλις μέρες μετά το αρχικό κάλεσμα, και σε μια εποχή όπου το Facebook δεν το είχαν ανακαλύψει και πολλοί στην Ελλάδα, το Twitter το ήξεραν μια χούφτα άνθρωποι, και γενικά πολύ λίγοι Έλληνες έμπαιναν στο ίντερνετ για κάτι παραπάνω από ένα mail και μία τσόντα.
Πρωτοσέλιδο παντού την άλλη μέρα, αλλά σκοτάδι όσον αφορά τους εμπνευστές της πρωτότυπης (αν μη τι άλλο) εκείνης συγκέντρωσης. “Το κίνημα των μπλόγκερς” έλεγαν τότε στα τηλεπαράθυρα… (και δεν έχεις υπάρξει ποτέ μπλόγκερ αν δεν κάγχασες διαβάζοντας μόλις αυτή τη φράση).
Είχε προηγηθεί βέβαια η συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την πυρκαγιά στην Πάρνηθα (η οποία οργανώθηκε μέσω SMS από κάποιους άλλους), αλλά αυτό πρέπει να ήταν το πιο γκράντε ντεμπούτο που μπορούσαν να κάνουν τα κοινωνικά δίκτυα στον χώρο της κινηματικής δράσης στην Ελλάδα.
Από τα κάτω.
Από κανέναν.
Από κάποιον τύπο με αστείο ψευδώνυμο, που αρνήθηκε να βγει να μιλήσει στα κανάλια για να πάρει τη δόξα, γιατί 1ον) καταλάβαινε ότι κανένας δεν κατέβηκε για εκείνον, ούτε επειδή το ζήτησε εκείνος, και 2ον) γιατί λόγω δουλειάς ήξερε ήδη πόσο σαρκοβόρα είναι η έκθεση στη δημοσιότητα. Κι έτσι γείωσα κανονικά κάτι δημοσιογράφους που είχα γνωρίσει στις υπαίθριες συνελεύσεις που γίνονταν εκείνη την εποχή της αθωότητας, όπου αυτό που μας ένοιαζε ήταν να βρούμε σπόρους για να ξαναφυτρώσει κάποτε δάσος εκεί που κάηκε.
Είχε προηγηθεί βέβαια η συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την πυρκαγιά στην Πάρνηθα (η οποία οργανώθηκε μέσω SMS από κάποιους άλλους), αλλά αυτό πρέπει να ήταν το πιο γκράντε ντεμπούτο που μπορούσαν να κάνουν τα κοινωνικά δίκτυα στον χώρο της κινηματικής δράσης στην Ελλάδα.
Από τα κάτω.
Από κανέναν.
Από κάποιον τύπο με αστείο ψευδώνυμο, που αρνήθηκε να βγει να μιλήσει στα κανάλια για να πάρει τη δόξα, γιατί 1ον) καταλάβαινε ότι κανένας δεν κατέβηκε για εκείνον, ούτε επειδή το ζήτησε εκείνος, και 2ον) γιατί λόγω δουλειάς ήξερε ήδη πόσο σαρκοβόρα είναι η έκθεση στη δημοσιότητα. Κι έτσι γείωσα κανονικά κάτι δημοσιογράφους που είχα γνωρίσει στις υπαίθριες συνελεύσεις που γίνονταν εκείνη την εποχή της αθωότητας, όπου αυτό που μας ένοιαζε ήταν να βρούμε σπόρους για να ξαναφυτρώσει κάποτε δάσος εκεί που κάηκε.
Ομολογώ ότι η ξαφνική δύναμη που συνειδητοποίησα ότι είχα στα χέρια μου με τρόμαξε.
Δεν ήμουν πολιτικός, ούτε είχα ή έχω υπάρξει μέλος κάποιου κόμματος ή έστω συλλογικότητας, και πολύ αμφιβάλλω αν θα με δεχόντουσαν κιόλας.
Φιλοδοξία να κάνω καριέρα μαϊντανού πάνω σε οικολογικά ζητήματα για τα οποία δεν γνώριζα την τύφλα μου δεν είχα. Το ίδιο και να παριστάνω τον ειδήμονα στις κοινωνικές επιπτώσεις του διαδικτύου, όπου θα έγραφε κάτω από τη φάτσα μου “μπλόγκερ” και θα έπρεπε να εξηγήσω υπομονετικά σε κάποιον αδαή κρετίνο ότι το ίντερνετ δεν είναι μόνο πειρατεία, ιοί και παιδική πορνογραφία.
Δεν ήμουν πολιτικός, ούτε είχα ή έχω υπάρξει μέλος κάποιου κόμματος ή έστω συλλογικότητας, και πολύ αμφιβάλλω αν θα με δεχόντουσαν κιόλας.
Φιλοδοξία να κάνω καριέρα μαϊντανού πάνω σε οικολογικά ζητήματα για τα οποία δεν γνώριζα την τύφλα μου δεν είχα. Το ίδιο και να παριστάνω τον ειδήμονα στις κοινωνικές επιπτώσεις του διαδικτύου, όπου θα έγραφε κάτω από τη φάτσα μου “μπλόγκερ” και θα έπρεπε να εξηγήσω υπομονετικά σε κάποιον αδαή κρετίνο ότι το ίντερνετ δεν είναι μόνο πειρατεία, ιοί και παιδική πορνογραφία.
Κι ας υπήρχαν δυνάμεις από μεγάλο κομμάτι του πολιτικού φάσματος που στήριξαν τη “συγκέντρωση με τα μαύρα”, κι ας αναμετέδωσαν το κάλεσμα μέχρι και ο Σεργουλόπουλος με τη Μπακοδήμου από την εκπομπή τους στο MEGA, κανένας δεν τους το ζήτησε.
Και παρ’ όλα αυτά μαζέψαμε τόσους και τόσους, που ένιωθαν και αμήχανα όσοι προέρχονταν από την αριστερά, γιατί έτσι που στέκονταν όρθιοι και βουβοί δεν ήξεραν τι να κάνουν οι άνθρωποι. Θυμάμαι μάλιστα ότι κάποια στιγμή μια παρέα παιδιών πήγε να κάνει δρώμενο καίγοντας συμβολικά ένα μικρό κλαράκι μπροστά στον Άγνωστο, και βρήκαν ευκαιρία τα παρατεταγμένα (και εξίσου αμήχανα) ΜΑΤ να πετάξουν μερικές κρότου-λάμψης.
Και τότε άρχισε σύσσωμο το μαυροντυμένο πλήθος να φωνάζει “μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι” και στο τσακ δεν έπεσε ξύλο γιατί οι αντιεξουσιαστές το μόνο που κουβάλαγαν μαζί τους ήταν πλαστικά μπουκάλια με νερό.
Και πολλή οργή.
Ο Γρηγορόπουλος ζούσε ακόμα βέβαια, και μόλις είχε αρχίσει να συχνάζει στα Εξάρχεια παρέα με το φιλαράκι του τον Ρωμανό…
Και παρ’ όλα αυτά μαζέψαμε τόσους και τόσους, που ένιωθαν και αμήχανα όσοι προέρχονταν από την αριστερά, γιατί έτσι που στέκονταν όρθιοι και βουβοί δεν ήξεραν τι να κάνουν οι άνθρωποι. Θυμάμαι μάλιστα ότι κάποια στιγμή μια παρέα παιδιών πήγε να κάνει δρώμενο καίγοντας συμβολικά ένα μικρό κλαράκι μπροστά στον Άγνωστο, και βρήκαν ευκαιρία τα παρατεταγμένα (και εξίσου αμήχανα) ΜΑΤ να πετάξουν μερικές κρότου-λάμψης.
Και τότε άρχισε σύσσωμο το μαυροντυμένο πλήθος να φωνάζει “μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι” και στο τσακ δεν έπεσε ξύλο γιατί οι αντιεξουσιαστές το μόνο που κουβάλαγαν μαζί τους ήταν πλαστικά μπουκάλια με νερό.
Και πολλή οργή.
Ο Γρηγορόπουλος ζούσε ακόμα βέβαια, και μόλις είχε αρχίσει να συχνάζει στα Εξάρχεια παρέα με το φιλαράκι του τον Ρωμανό…
Κάποιοι μας κατηγόρησαν ότι ήμασταν απολιτίκ lifestyle πανηγυράκι πριν γεννηθούν καν οι Ατενίστας. Άλλοι μας επιτέθηκαν επειδή ήμασταν ανώνυμοι (που ήμασταν ψευδώνυμοι και έχει διαφορά, αλλά ας μην το αναλύσουμε τώρα αυτό καλύτερα).
Μας συνέδεσαν με αριστερούς, με πασόκους, με αναρχικούς (το μεγαλύτερο μαύρο μπλοκ που έχει υπάρξει ποτέ, πλάκα-πλάκα) και με χαζοβιόληδες οικολόγους που δεν ξέρουν ποιο είναι το καλό της πατρίδας τους (η ανάπτυξη με κάθε κόστος φυσικά, τι άλλο;)
Μας συνέδεσαν με αριστερούς, με πασόκους, με αναρχικούς (το μεγαλύτερο μαύρο μπλοκ που έχει υπάρξει ποτέ, πλάκα-πλάκα) και με χαζοβιόληδες οικολόγους που δεν ξέρουν ποιο είναι το καλό της πατρίδας τους (η ανάπτυξη με κάθε κόστος φυσικά, τι άλλο;)
Εννοείται ότι δεν θα κατάφερνα τίποτα έτσι και ήμουν μόνος μου.
Και ούτε έτσι καταφέραμε τίποτα δηλαδή, αλλά τουλάχιστον προσπαθήσαμε από έναν διαφορετικό δρόμο. Συνεχίσαμε όπως και για όσο καιρό συνεχίσαμε με ένα αυτοδιαχειριζόμενο οικολογικό portal, μέχρι που τσακώθηκαν όλοι με όλους, κουράστηκε το πράγμα και σιγά-σιγά το αφήσαμε να ατονήσει.
Κι εγώ έφυγα στο μεταξύ έξω, λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση και αφήσει πίσω της άλλου τύπου αποκαΐδια.
Και ούτε έτσι καταφέραμε τίποτα δηλαδή, αλλά τουλάχιστον προσπαθήσαμε από έναν διαφορετικό δρόμο. Συνεχίσαμε όπως και για όσο καιρό συνεχίσαμε με ένα αυτοδιαχειριζόμενο οικολογικό portal, μέχρι που τσακώθηκαν όλοι με όλους, κουράστηκε το πράγμα και σιγά-σιγά το αφήσαμε να ατονήσει.
Κι εγώ έφυγα στο μεταξύ έξω, λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση και αφήσει πίσω της άλλου τύπου αποκαΐδια.
Κάποιοι παραμένουμε φίλοι, με άλλους έχουμε χαθεί τελείως.
Ούτε που ξέρω αν και τι ψηφίζουν τώρα.
Ούτε που με νοιάζει.
Μέχρι σήμερα κανένας μας δεν βγήκε μπροστά για να εξαργυρώσει τη συμμετοχή του στην πρωτοβουλία αυτή. Και όχι, δεν μετανιώνω ούτε στιγμή για αυτό, γιατί ακόμα και τώρα που καταπιάνομαι με άλλου τύπου κοινωνικό έργο μέσω διαδικτύου, προσπαθώ να κάνω τη δική μου παρουσία όσο πιο διακριτική γίνεται.
Όχι γιατί είμαι σεμνός και ταπεινός, αλλά γιατί αυτό που προέχει είναι τα αληθινά κινήματα πολιτών να γεννιούνται από τη μήτρα της ιστορίας, και όχι από τύπους που βγαίνουν σέλφι με τον Άδωνι για να καρπωθούν την όποια επιτυχή έκβαση (ή να επωμιστούν το γιγάντιο φιάσκο, αφού είναι παντελώς ανίκανοι να κατανοήσουν ότι δεν δουλεύει έτσι το πράγμα).
Ούτε που ξέρω αν και τι ψηφίζουν τώρα.
Ούτε που με νοιάζει.
Μέχρι σήμερα κανένας μας δεν βγήκε μπροστά για να εξαργυρώσει τη συμμετοχή του στην πρωτοβουλία αυτή. Και όχι, δεν μετανιώνω ούτε στιγμή για αυτό, γιατί ακόμα και τώρα που καταπιάνομαι με άλλου τύπου κοινωνικό έργο μέσω διαδικτύου, προσπαθώ να κάνω τη δική μου παρουσία όσο πιο διακριτική γίνεται.
Όχι γιατί είμαι σεμνός και ταπεινός, αλλά γιατί αυτό που προέχει είναι τα αληθινά κινήματα πολιτών να γεννιούνται από τη μήτρα της ιστορίας, και όχι από τύπους που βγαίνουν σέλφι με τον Άδωνι για να καρπωθούν την όποια επιτυχή έκβαση (ή να επωμιστούν το γιγάντιο φιάσκο, αφού είναι παντελώς ανίκανοι να κατανοήσουν ότι δεν δουλεύει έτσι το πράγμα).
Α, και επίσης όλα αυτά καλό είναι να ενώνουν πολλούς και διαφορετικούς για έναν κοινό σκοπό με θετικό πρόσημο, αντί να τους διχάζουν για μαλακίες. Που κάτι πήγε να γίνει με τους Αγανακτισμένους (κανονικό και πραγματικά μαζικό κίνημα, όχι πυροτέχνημα της στιγμής), αλλά πνίγηκαν στο ξύλο και τα χημικά, και είχαν άλλωστε ήδη καταδικαστεί να αποτύχουν με τόσο καπέλωμα που είχαν φάει απ’ όλες τις μεριές και τόση ανερμάτιστη γραφικότητα στον πολιτικό λόγο που προσπαθούσαν να αρθρώσουν.
Σήμερα, κανένας δεν φαίνεται να έχει τον μηχανισμό να βγάλει τόσο κόσμο στους δρόμους, ιδίως όταν καλεί σε συμβολικές 24ωρες απεργίες και συμβατικές πορείες όπου όλοι παρελαύνουν φωνάζοντας τα δικά τους συνθήματα και κρατώντας τα δικά τους πανό, και μετά σκάνε μύτη από το πουθενά τύποι με κουκούλες και πέτρες, για να έχουν δικαιολογία οι μπάτσοι να επιτεθούν σ’ εκείνους που διαδηλώνουν ειρηνικά…
Σήμερα, κανένας δεν φαίνεται να έχει τον μηχανισμό να βγάλει τόσο κόσμο στους δρόμους, ιδίως όταν καλεί σε συμβολικές 24ωρες απεργίες και συμβατικές πορείες όπου όλοι παρελαύνουν φωνάζοντας τα δικά τους συνθήματα και κρατώντας τα δικά τους πανό, και μετά σκάνε μύτη από το πουθενά τύποι με κουκούλες και πέτρες, για να έχουν δικαιολογία οι μπάτσοι να επιτεθούν σ’ εκείνους που διαδηλώνουν ειρηνικά…
Να σχολιάσω κάτι περαιτέρω για τους διοργανωτές της χθεσινής παρωδίας των #παραιτηθείτε δεν αξίζει τον κόπο, ειλικρινά.
Μόνο να συμπληρώσω ότι εμείς δεν ναυλώσαμε κανένα πούλμαν τότε, και το αίτημα μας δεν ήταν να ρίξουμε κάποια κυβέρνηση (που ούτως ή άλλως μετά από λίγες βδομάδες επανεξελέγη τάζοντας πεντοχίλιαρα στους πυρόπληκτους).
Το αίτημα μας, που δεν προλαβαίναμε να το συζητήσουμε και να το συμφωνήσουμε εγκαίρως και γι’ αυτό προτιμήσαμε την αόριστη απειλή της βουβής οργής, ήταν να αρχίσει να αλλάζει επιτέλους κάτι σε αυτό τον γαμημένο κόσμο – που οι περισσότεροι από εμάς δεν είχαν ιδέα πόσο πιο γαμημένος μπορούσε να γίνει στο μέλλον.
Μόνο να συμπληρώσω ότι εμείς δεν ναυλώσαμε κανένα πούλμαν τότε, και το αίτημα μας δεν ήταν να ρίξουμε κάποια κυβέρνηση (που ούτως ή άλλως μετά από λίγες βδομάδες επανεξελέγη τάζοντας πεντοχίλιαρα στους πυρόπληκτους).
Το αίτημα μας, που δεν προλαβαίναμε να το συζητήσουμε και να το συμφωνήσουμε εγκαίρως και γι’ αυτό προτιμήσαμε την αόριστη απειλή της βουβής οργής, ήταν να αρχίσει να αλλάζει επιτέλους κάτι σε αυτό τον γαμημένο κόσμο – που οι περισσότεροι από εμάς δεν είχαν ιδέα πόσο πιο γαμημένος μπορούσε να γίνει στο μέλλον.
Αποτύχαμε, αλλά τουλάχιστον οργανώσαμε την πρώτη και μεγαλύτερη πραγματικά ακομμάτιστη και αυθόρμητη διαδήλωση που έγινε ποτέ στην Ελλάδα.
Θέλω να πιστεύω ότι όλοι όσοι τότε φορέσαμε μαύρα μπλουζάκια και σταθήκαμε σιωπηλοί απέναντι από τη Βουλή είμαστε εξίσου περήφανοι για αυτό, ανεξάρτητα από το ποιος είχε την ιδέα πρώτος και πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα μετά.
Θέλω να πιστεύω ότι όλοι όσοι τότε φορέσαμε μαύρα μπλουζάκια και σταθήκαμε σιωπηλοί απέναντι από τη Βουλή είμαστε εξίσου περήφανοι για αυτό, ανεξάρτητα από το ποιος είχε την ιδέα πρώτος και πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα μετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου