Η πρώτη αντίδραση του Αδώνιδος Γεωργιάδη, μόλις διαπίστωσε ότι η διοίκηση του «Ντυνάν» τον δικαιώνει για τις συναλλαγές του αδελφού του με το νοσοκομείο, ήταν να τουιτάρει προς τον εκδότη Κώστα Βαξεβάνη: «ξεκίνα να μετράς αποζημίωση».
Το πρώτο που σκέφτηκε δηλαδή ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας δεν ήταν να κοινοποιήσει την πληροφορία, αλλά να γνωστοποιήσει την απειλή.
Μπορεί ο κ. Γεωργιάδης να φημίζεται για τις επιδόσεις του σε εξώδικα και αγωγές, αλλά δεν είναι καθόλου μόνος του στην άσκηση πολιτικής μέσω δικογράφων.
Το φαινόμενο είναι γενικευμένο και αφορά όλες τις πτέρυγες της Βουλής. Γιατί αυτό είναι το μέτρο της σύγχρονης πολιτικής: όσο περισσότερες αγωγές έχεις κερδίσει (ή, τουλάχιστον, όσο περισσότερες έχεις καταθέσει) τόσο πιο επιτυχημένος πολιτικός θεωρείσαι.
Και σε όσο λιγότερες εξεταστικές επιτροπές έχεις καταφέρει να εμπλακεί το όνομά σου τόσο το καλύτερο για την καριέρα σου.
Το αστικό και το κοινοβουλευτικό δίκαιο αποφασίζουν για όσα θα έπρεπε να αποφασίζει η ψήφος των πολιτών.
Η ευθύνη, όμως, γι’ αυτή την εξέλιξη δεν ανήκει στον δικαστικό μηχανισμό.
Τον ρόλο αυτόν του τον έχει εμπιστευθεί ο πολιτικός κόσμος, με προεξάρχοντες μάλιστα εκείνους που συνήθως διαμαρτύρονται πιο έντονα για «παρεμβάσεις» και παραβίαση της υποτιθέμενης ανεξαρτησίας των εξουσιών.
Και όπως συμβαίνει με κάθε είδους κρατικό μηχανισμό, έτσι και ο δικαστικός είναι έτοιμος να αρπάξει την ευκαιρία και να διεκδικήσει περισσότερη εξουσία και προνόμια από όσα του αναλογούσαν μέχρι πρότινος.
Οι αφορμές για τις οποίες ζητείται από τους πολιτικούς η παρέμβαση της Δικαιοσύνης είναι κατά κανόνα ασήμαντες.
Χαρακτηριστική περίπτωση η πρόσφατη ανάδειξη ως μείζονος θέματος της τηλεφωνικής επικοινωνίας του κ. Καμμένου με φυλακισμένο ισοβίτη.
Το μότο της εποχής είναι: «δεν μπορεί ο πολιτικός να μιλά με ισοβίτες». Λες και δεν ξέρουμε ότι ο πολύς κ. Βορίδης όχι μόνο μιλούσε συχνότατα με ισοβίτες, αλλά είχε διοριστεί κιόλας από έναν ισοβίτη στη θέση του αρχηγού της Νεολαίας του.
Ο λόγος βέβαια για τον ισοβίτη Γεώργιο Παπαδόπουλο (περισσότερες λεπτομέρειες γι’ αυτή την αρμονική σχέση στο βιβλίο: «Η κληρονομιά ενός δικτάτορα», που θα κυκλοφορήσει το Σάββατο με την «Εφ.Συν.»).
Ζούμε σήμερα μια επανάληψη των τελευταίων ημερών της δεκαετίας του ‘80, όταν η πολιτική κρίση είχε λάβει τη μορφή της αλληλοκατηγορίας για σκανδαλώδεις υποθέσεις, με διαιτητή τα δικαστήρια όλων των βαθμίδων και τελικό κριτή βέβαια το Ειδικό Δικαστήριο.
Η τραυματική εκείνη εμπειρία οδήγησε μετά από λίγα χρόνια στην εγκατάλειψη αυτής της τακτικής και απάλλαξε τη Δικαιοσύνη από τον ρόλο του τιμητή.
Η σημερινή πάντως ένταση του φαινομένου συνδέεται και με το γεγονός ότι τα πολιτικά και ιδεολογικά όρια μεταξύ κομματικών σχηματισμών τείνουν να ξεθωριάζουν.
Η καταφυγή στη «νομικίστικη» ρητορική κρύβει σε μεγάλο βαθμό αυτή την πολιτική ένδεια.
Οι... άλλοι
Ευτυχώς δεν έχει εκλείψει και η αντίθετη, καθαρά πολιτική, συμπεριφορά.
Υπάρχουν σήμερα κάποιοι που δεν διανοούνται να αντιμετωπίσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους στα δικαστήρια, όσο κι αν οι επιθέσεις εις βάρος τους ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια της συκοφαντίας.
Σκέφτομαι ότι δεν θα το έκανε ποτέ η Τασία Χριστοδουλοπούλου ή ο Νίκος Παρασκευόπουλος, παρά τον τεράστιο και εντελώς άδικο οχετό λάσπης που έχουν δεχτεί.
Το κακό είναι ότι αυτή η ανάθεση στη Δικαιοσύνη του ρόλου να βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις στο εσωτερικό της, όπου αναπαράγονται πολλαπλασιασμένες οι κομματικές αντιθέσεις.
Το αποτέλεσμα είναι να βρίσκεται η ίδια εκτεθειμένη σε ολέθρια λάθη και να κατρακυλά το κύρος της.
Ισως η πιο χαρακτηριστική παρόμοια περίπτωση είναι η τύχη της αγωγής του κ. Κοτζιά εναντίον των υπευθύνων του περιοδικού «Athens Review of Books».
Μάθαμε ότι ο υπουργός Εξωτερικών διεκδικεί τώρα τα χρήματα που του έχουν επιδικαστεί μετά την τελεσιδικία της σχετικής απόφασης.
Και τι λέει αυτή η απόφαση; Οτι ο κ. Κοτζιάς υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του ΚΚΕ (!) και ότι είναι συκοφαντικός ο χαρακτηρισμός «γκαουλάιτερ», γιατί ο όρος εννοείται κυριολεκτικά, αναφέρεται δηλαδή σε «ναζί».
Θα αρκούσε να ξεφυλλίσει κανείς την κομματική εφημερίδα «Ριζοσπάστης», την περίοδο που ο κ. Κοτζιάς ήταν σημαίνον στέλεχος του ΚΚΕ, για να διαπιστώσει ότι ο χαρακτηρισμός είναι βαρύς αλλά απολύτως πολιτικός και η χρήση του μεταφορική:
◼ «Οι εδώ εκπρόσωποι της Ουάσινγκτον εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν γκαουλάιτερ» (19.12.1974).
◼ «Ο Μπαλόπουλος ήταν γκαουλάιτερ της αγοράς επί δικτατορίας» (5.9.1975).
◼ «Οι Αμερικανοί πρεσβευτές στην Αθήνα από την εποχή του Σχεδίου Μάρσαλ και του Δόγματος Τρούμαν συμπεριφέρονταν στην Ελλάδα σαν υπερκυβερνήτες, σαν γκαουλάιτερ» (27.5.1977).
◼ «Ο υπουργός Ασφάλειας και Εσωτερικών της Ο.Δ. Γερμανίας έχει συμπεριφορά γκαουλάιτερ» (14.3.1979).
◼ «Με γλώσσα που θυμίζει γκαουλάιτερ, ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα Μακλόσκι...» (9.2.1980).
◼ «Η ύπαρξη και η λειτουργία των βάσεων δίνει το δικαίωμα στον Αμερικανό πρεσβευτή να συμπεριφέρεται σαν γκαουλάιτερ» (19.4.1980).
◼ «Ο Αμερικάνος πρεσβευτής ασυγκράτητος -και σαν γκαουλάιτερ- απευθύνει διάγγελμα προς τους ραγιάδες του» (8.9.1981).
◼ «Η εφημερίδα “Ακρόπολις” με ύφος γκαουλάιτερ κατακεραυνώνει το ΠΑΣΟΚ για τον ακατανόητο φιλοσοβιετικό προσανατολισμό του και για το ρόλο που παίζει μέσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ» (10.1.1982).
◼ «Σε ύφος γκαουλάιτερ ο Χαίηγκ απαιτούσε από την ελληνική κυβέρνηση να αναθεωρήσει την επικριτική στάση απέναντι στην ανακοίνωση της ΕΟΚ» (15.1.1982).
◼ «Η επιστολή του υπουργού Αμυνας των ΗΠΑ είναι μια ενέργεια γκαουλάιτερ» (16.9.1982).
◼ «Με το γνωστό ύφος γκαουλάιτερ ο Αμερικάνος υπουργός Αμυνας Κάσπαρ Ουαϊνμπέργκερ κατηγόρησε τη χώρα μας γιατί αποχώρησε από τη νατοϊκή άσκηση» (5.10.1983).
Τα δικαστήρια όλων των βαθμίδων -μέχρι τον Αρειο Πάγο- που ασχολήθηκαν με την υπόθεση κατέληξαν στην ίδια εσφαλμένη πεποίθηση.
Ο λόγος είναι απλός: δεν είναι δικός τους ρόλος να γνωρίζουν την ιστορία της Αριστεράς και να κατανοούν τις πολιτικές εκφράσεις, όσο έντονες κι αν είναι.
Οπως δεν ήταν ρόλος τους να κρίνουν το επιστημονικό έργο του Γερμανού ιστορικού Χ. Ρίχτερ, όσο κι αν είναι προβληματικό.
Οσο οι πολιτικοί θα συνεχίζουν να πολιτεύονται μέσω δικαστηρίων τόσο θα απαξιώνεται η πολιτική αλλά, δυστυχώς, και η Δικαιοσύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου